چه سری، چه دمی، عجب پایی!

یکی از موهبت هایی که نامجو باید به خاطرش خدا را و ژن های پدر و مادرش را روزی سه بار سجده ی شکر کند آن دماغ دراز وگنده اش است. چرا؟ به دو دلیل: یکی این که اگر سوراخ های آن دماغ کوچکتر از اینی که هست بود (یعنی یک دماغ طبیعی بود) عمرا چنین صدایی از نامجو در نمی آمد. دوم این که آن دماغ دراز و قیافه ی سوپر معمولی و غیر جذاب باعث می شود گروهی از موجودات، متشکل از دختر و پسر که اصولا موجودات مشمئز کننده و استفراغ آوری هستند با اظهارات و علایق و سلایقی که سوپر لوس و آکنده از اسهال احساسات و بغض های حال به هم زن و چشمان اشک آلود حال به هم زن تر، دست به نابودی او نمی زنند. این بزرگترین موهبتی است که می تواند شهرت و محبوبیت و ارزش یک آدم معروف اعم از خواننده، بازیگر، نویسنده و حتی سایستمدار را دستمالی نشده (یا حداقل کمتر دستمالی شده) و سطح بالا نگه دارد. بگذار آن ها دلشان به چشمان رنگی بنیامین و گلزارشان و قیافه ی قشنگ جود لا و با.سن بی عیب و نقص جنیفر لوپز خوش باشد. خدا که قد کوتاه آل پاچینو و دماغ دراز نامجو و قیافه ی معمولی تام هنکس را برای آنها نیافریده، حداقل اینطوری ما هم بدون مزاحم با همین قد کوتاه و دماغ دراز نشئه می شویم، بدون احمق های عاشق پیشه. خودمان از پس ادا در آرهای آدم فهمیده نما بر می آییم.
دلم به حال رادان و گلشیفته و همینطور نیکول کیدمن و اینها می سوزد چون در اوج بدشانسی و بد اقبالی، خوشگل از آب در آمده اند.