از مایی که در این گوشه های دنج وبلاگستان (و گودر هم) برای خودمان نشسته ایم، یک لحاف پلنگی پهن کرده ایم، دو تا متکای گرد گنده را گذاشته ایم روی هم، آرنجمان تکیه به اش، یک پا زیر بدن جمع کرده، چانه روی زانوی دیگر، کاسه ی ماستمان را گذاشته ایم جلویمان، هی انگشت می زنیم تویش و می لیسیم. چهار تا دوستمان هم گاهی قدم بر چشم گذاشته می آیند این ماست بدون نان ما را شریک می شوند، هر از گاه دستی به شانه مان می زنند، گاهی حتا موهایمان را به هم میریزند با دوستانگی، ما هم خوش خوشانمان می شود و هزار تا حبه قند توی دلمان آب می کنیم. خودمان روزی 500 بار یک نوشته مان را می خوانیم و دلمان غنج می زند برای پنج تا و نصفی ویزیتور و سابسکرایبر. وبلاگ های پر ترافیک آن ها را می خوانیم و به عنوان پانصد و سی و هشتمین فالوئر هر روز صفحه شان را اسکرول اسکرول اسکرول می کنیم. هیچ یک دانه ای مشاهیر وبلاگستان و گودر را نمی شناسیم. با هیچ یک کدامشان سلام و علیکی نداریم. به بازی ها دعوت نمی شویم ولی خودمان تیله های رنگی رنگی داریم هزار تا، می ریزیم جلویمان و تنهایی هم بازی خودمان می شویم. گاهی خودمان را برای در و دیوار وبلاگمان لوس می کنیم، گاهی ناز خودمان را می کشیم تا نوشتنمان بیاید. می آییم سرمان را می گذاریم روی شانه ی این چند گیگ فضای مجازی و نفس های عمیق می کشیم. با خودمان رفاقت و معاشرت مفصل و مبسوطی داریم که بیایید و ببینید! گیریم که دیر به دیر پابلیشمان می آید، ولی باور کنید انگشت های مان همیشه پر از لکه های کیبورد است.

گلایه می کنم؟ عمرن! مظلوم نمایی؟ ابدن! گدایی لایک؟ چه حرفا! این پست یک همین جوری محض است. خواستم بگویم خوش می گذرد ها پیش خودمان. خواستم بگویم ما صاحبان آپارتمان های مکعبی 100 متری یک شکل این شهر مجازی، پادشاهان اخترک های شماره ی 986E12 و 746B29 و 376K63 خودمان، گل های کوچولویی داریم با چهار تا خار پِرپِرک و گلبرگ هایی حتا کم رنگ و لبه چروکیده که برای خودشان تمام این کهکشان را عجیب هیجان انگیز و زیبا می کنند. حالا خودمانیم، نه که حسودی مان نشود به آن ها که هزار هزار ویزیتور و فالوئر دارند و وصف عیش دوستی ها و شب نشینی هاشان دل آدم را می برد؛ نه که تا حالا چراغمان را خاموش نکرده باشیم و از غصه ی تنهایی بغ نکرده باشیم توی این اتاقک کوچولوی خلوتمان؛ نه. فقط یادم افتاد به قصه ی خودمان و خلوت های کوچکمان.

خواستم بگویم اگر دوست دارید بیایید یک کف و سوت مختصری هم برای خودمان برویم!

پی نوشت: این پست مخاطب ندارد.