رستگاری در 24 ساعت شبانه روز، هفت روز هفته!

ای ملتی که قریب یک عالمه وقت است دارید بر سر من بینوا غر می زنید که چرا بخش کامنت ها باز نمی شود، بدانید و آگاه باشید که: حل شد... باشد که رستگار شوید.
فقط فکر می کنم همه ی کامنت هایم گم شدند! این هم باشد تا بلاگر رستگار شود.
پس از این لحظه، روی لینک comments زیر هر پست کلیک کنید، سپس در صفحه ای که باز می شود، روی لینک leave a comment بکلیکید، زان پس، از خودتان کامنت تراوش کنید! (یا ترجمه ی دقیق نام لینک: یک کامنت ول کنید!)

پی نوشت: خواننده ی گرامی! اگر در اینجا کامنت بگذارید، کسی فکر نمی کند که عاشق چشم و ابروی شخص من هستید؛ نگران نباشید. فقط می شود فکر کرد که این وبلاگ را می خوانید. همین.
پس این سخن را از حضرت ماهی بزرگ، به گوش جان نیوش کنید: پس آنان که وبلاگ را بدون کامنت رها می کنند، به سوسک شدن بشارت ده... و بدانید و آگاه باشید که خواندن مطالب هر وبلاگ یا سایتی، بدون کامنت گذاری، مانند سوار شدن به اتوبوس بدون ارائه ی بلیت است و به یاد داشته باشید که: ارائه ی بلیت، نشانه ی شخصیت شماست!

تلویزیون بی بی سی فارسی به دنیا آمد

تلویزیون فارسی بی بی سی را از دست ندهید. این تلویزیون یک خروار مزیت دارد که تازه خیلی هاش هم هنوز معلوم نشده. مزایای معلوم شده اش اینهاست:

یکی از معدود تلویزیون های فارسی است که شبخیز ندارد.
صدای آمریکا نیست.
همه چیزش شبیه بی بی سی ورلد است و این خیلی به آدم احساس انسان بودن می دهد.
مجری هایش مثل آدم حرف می زنند ، فحش نمی دهند.
نیما اکبر پور مرحوم چلچراغ را دارد.
اولین شبکه ی فارسی است که دکورش از پرده ی یک منظره پشت سر گوینده، و یک عدد گل یا پرچم شیر و خورشید تشکیل نشده. (در اینجا صدای آمریکا آدم حساب نمی شود. چون دکورش خیلی زشت است.)
مجری هایش همه اش توی دوربین اونوریه نگاه نمی کنند.
مجری هایش بلدند چه طور باید لباس بپوشند.
با تماشایش، حتی اگر شعور ادم زیاد نشود، چیزی از شعور آدم کم نمی شود.
تصویر گل و بلبل و اینا نشان نمی دهد.
تمام جد و آبای من از زمان افتتاح رادیوی فارسی بی بی سی مشتری اش بوده اند و خودم هم از وقتی روی خشت افتادم، نوای بی بی سی در گوشم بوده است. تازه پدرم هم از وقتی روی خشت افتاده، نوای بی بی سی در گوشش بوده. قول می دهم بچه ام از وقتی روی خشت افتاد، کاری کنم که تصویر تلویزیون فارسی بی بی سی توی چشمش باشد.
یک برتری هم نسبت به خود بی بی سی ورلد دارد و آن این است که خداوکیلی مجری هایش خیلی از مجری های بی بی سی ورلد خوشگل تر و خوش لهجه تر هستند و لهجه ی بریتیش که مثل فحش است ندارند.

پس ای "یا ایهاالملت" همگی، فوج فوج رو سوی بی بی سی فارسی بیاورید و به صدای آمریکا پشت کنید. در صورت تمایل، هرگونه شیشکی برای صدای امریکا بسیار کار پسندیده ای است.
ولی از همه ی اینها گذشته، اگر به عمرتان بی بی سی و سی ان ان ندیده اید، حتمن بی بی سی فارسی را ببینید تا به استانداردهای برنامه سازی و رسانه ای پی ببرید، باشد که به قول آدم حسابی ها: سلیقه تان ارتقا پیدا کند. یا به قول من: بفهمید که حوضی که ماهی ندارد، قورباغه (از نوع صدای آمریکا) در آن پادشاه است.

ولکام!

به گمانم باید خودم دست به کار شوم، یک وبلاگ برایشان درست می کنم و تحویلشان می دهم! به همین سادگی، به همین مسخرگی! خوب تا کی باید منتظر یک عده ماند تا بلکه روزی روزگاری هوس کنند و یک تفقدی هم به این وبلاگستان بکنند و من بینوا را هم از غریبی در بیاورند؟ یک سری آدم هایی که هم حرف برای زدن دارند وهم کل برای انداختن، فقط اینقدر سرشان را با لجن پاشی های دنیا گرم کرده اند که خودشان را یادشان رفته... پس دوستان گرامی، "ع" و "ف"، فقط کافیست اشاره کنید تا وبلاگتان را دودستی تقدیمتان کنم! برای نوشتن که زیرلفظی و پاگشا نمی خواهید که؟!

نامه ای به مسیح

یک زنجیره ی "نامه نویسی برای مسیح"، در وبلاگستان راه افتاده. من که اینجا غریبم و کسی را نمی شناسم که بخواهد دعوتم کند، پس به صورت خودجوش برای مسیح نامه می نویسم... او که حتمن نامه ام را قبول می کند؟ آخر او مسیح است!

جناب آقای مسیح
سلام
امیدوارم چه در آسمان و چه در زمین، هرجا که هستید حالتان خوب باشد. به شبان ما (پدرتان؟!) هم سلام برسانید.
آقای مسیح، زمینی که شما برای صلحش آمده بودید، حالش خوب است... عالی است. ما هم وارثان خوبی بوده ایم برای شما... بهتان اطمینان می دهم که ما به هیچ چیز به اندازه ی صلح اهمیت نمی دهیم. نگران سیلی ها نباشید، فقط تک و توکی پیدا می شوند که هنوز سیلی می زنند. ما هم آن یک طرف دیگر صورتمان را جلو می آوریم تا باز هم بزند؛ مطمئن باشید که ما سیلی را با گلوله جواب نمی دهیم. اینجا هیچ کس، کسی را نمی کشد؛ جنگ و قتل شده مثل قصه های تخیلی. بچه های ما فقط گل سرخ را می شناسند و محبت را. البته شایعاتی هم هست که من بهتان می گویم خیالتان از بابت آنها تخت تخت باشد، انفجار چرنوبیل و هیروشیما که قصه های قدیمی اند و شما می دانید که واقعیت ندارند؛ یک شایعاتی هم اخیرن بوده از گرجستان و غزه و اینها که اینها هم فقط شایعه بود و نه بیشتر. هیچ کس هم در پی ساختن بمب هسته ای نیست. نگاه های نفرت بار مردم به همدیگر اصلن وجود ندارد، همه به هم گل و لبخند هدیه می دهند. تازه ما از مردم همه جای دنیا وضعمان بهتر است! نفت هم داریم!
آقای مسیح، شب تولدتان همه آرزوهایی می کنند. امیدوارم که شما به حرفشان گوش ندهید. آخر می دانید؟ خیلی شیر تو شیر می شود اگر همه به آرزوهایشان برسند!
آقای مسیح، در آخر از شما معذرت می خواهم که وقتتان را گرفتم. فقط یک سوال شخصی دارم: شما که روی زمین، خبرچین و جاسوس ندارید؟ قول بدهید به زمین سرنزنید، ما خودمان از پس همه چیز بر می آییم!

با تشکر
یکی از هواداران شما


پ.ن: امروز متوجه شدم که تمام موارد shared items وبلاگم، فیلتر است! مگر اشکالی دارد؟!

درس یکم: باد آورده را باد می برد...

درس یکم:
اگر همیشه قلم و کاغذ (در حقیقت مداد و کاغذ) جلوی دستت نباشد، همیشه ایده های بکر برای وبلاگت را از دست می دهی. مخصوصن اگر خیلی وبلاگ نویس آماتوری باشی.

دانستنی های مفتکی: آیا میدانید که همیشه بهترین ایده ها در حال رانندگی، در حمام، در یک صف شلوغ، در حضور استادهای سخت گیر و در موارد متعددی در وضعیت های بدتر (!) به ذهن آدم هجوم می آورند؟

برچسب "درس هایی برای ماهی های گنده" را در زیر این پست می بینید. این ها در واقع درس هایی هستند که هیچ ادعای مطلق بودن ندارند، ادعای آموزنده بودن ندارند و تنها به درد آدم های آماتور و ماهی گنده ای مثل من می خورند. هرگونه برداشت امنیتی، سیاسی، نظامی، اجتماعی، خانوادگی، غیر اخلاقی و... از این درس ها، بای نحو کان ممنوع است.